To już koniec...

Dość. Mam już dość.Poddaję się. Nie mam już zamiaru dłużej pisać tej historii. Coś się we mnie złamało i niestety muszę to napisać. Oficjalnie zakończyłam historię Adrianny. Już więcej o niej nie usłyszycie, przykro mi... I'm kidding! Wiem, mam spaczone poczucie humoru, ale musiałam jakoś emocjonalnie zacząć, żeby zwrócić waszą uwagę, albowiem... to co napisałam na początku ma w sobie ziarenko prawdy.
Zacznę pisać, po części nową odsłonę historii Adrianny.
No i... nadejdzie jeszcze parę zmian. Mianowicie. Po wnikliwej analizie waszych komentarzy i spojrzenia z innej strony na moje opowiadanie stwierdzam, że będę musiała pozmieniać niektóre sprawy. Zacznijmy od charakteru Adrianny. Na początku myślałam, że jest fajna i tak dalej, lecz patrząc na to z innej perspektywy to... była w większości wku*wiająca i rzeczywiście zbyt idealna. Po drugie. Strata bliskich przez Adrianna była trochę mało emocjonalna i tak dalej, więc postaram się dodać jej życiu więcej bólu, smutku, cierpienia (wiem, sadystką jestem) i tak dalej. Pewnie pozmieniam jeszcze kilka rzeczy, ale o tym później.
A, no tak. Rozdział 17 pojawi się w nieokreślonym terminie. Jeśli komuś się nie podoba ten pomysł to jego problem. Ja robię to dlatego, że chcę osiągnąć swój wewnętrzny spokój, życiową równowagę i rozpocząć po części nowy etap w moim życiu. No to... mam nadzieję, że okażecie się cierpliwe i wyrozumiałe względem mnie.

Selene Neomajni