Taki tam, żarcik.

Żeby jakoś emocjonalnie zacząć ten post zacznę od... ja pierdolę.
Tak, chyba tylko te słowa potrafią opisać to co teraz czuję. Napisałam dwadzieścia rozdziałów. Dwadzieścia bitych rozdziałów, poprawiałam je wszystkie niezliczoną ilość razy, niedawno przywróciłam dostęp do bloga i co? Gówno. Mimo tylu poprawek Adrianna wciąż nie jest taką postacią jaką sobie wyobraziłam, co mnie wkurza niesamowicie. Damian wychodzi na zbyt idealnego. Relacje głównej bohaterki z resztą jej rodziny są po prostu ukazane jako dobre, świetne, kochająca się familia, ale wciąż są za mało opisane. Tak samo jak jej siostra, rodzice.
Za dużo czasu poświęciłam Adriannie oraz Damianowi.
Nawet nie zwracałam uwagi na to, że ta rodzina jest w pewnym sensie... bez wyrazu. Nie wiele wiecie o reszcie Orłowskich. Ba, zostali wspomniani dużą ilość razy, ale nie wystarczy to, żeby wyobrazić ich sobie. Krócej mówiąc, zawaliłam na całej linii. Chciałabym zrobić to inaczej, lecz nie mam wyboru. Usuwam tego bloga i już nigdy więcej nie powrócę na blogspota... I'm kidding!
Ha, ha! Przyznać, kto się na brał?!
Okej, pomijając moje zwalone poczucie humoru i wasze zawały oraz złość przejdę do sedna sprawy. Zawieszam tego bloga. Jestem już zmęczona ciągłym tym poprawianiem. Muszę odpocząć. Ale nie myślcie, że tak łatwo się mnie pozbędziecie! Niedługo powracam do Was z nową historią! Mam już większość rzeczy obmyślonych, więc kto wie. Może się wyrobię w tym miesiącu, a najpóźniej to w grudniu powrócę. Zostawcie proszę swoje adresy e-mail pod tym postem.
Osoby, które skomentowały większość rozdziałów na sto procent dostaną nowy adres, ale te co komentują raz na ruski rok (tak, Laughing Quinn, Ciebie również się to tyczy. No wybacz, ale sprawiedliwość musi być)... jeszcze pomyślę czy dać im dostęp. Naprawdę mi szkoda tak zostawiać tego bloga, ale psychicznie to ja nie dałabym rady go dalej prowadzić. Po prostu nie i koniec.

(Tak, Stefek... to koniec. Błagam, tylko nie płacz, bo ja też zaraz się poryczę...)