Rozdział 7 "Moje życie to ciągłe pasmo pogrzebów!"

,,Najgorszym więzieniem jest przeszłość." Paul Coelho

.............................................................................................................

Perspektywa Adrianny:

Po spotkaniu z James'em teleportowałam się do domu mojego brata.

- Damian! Jesteś?! - zawołałam, lecz odpowiedziała mi cisza. Poszłam do kuchni, lecz tam go nie zastałam. Wbiegłam szybko na górę i zajrzałam do prawie wszystkich pokojów. Pustka, To dziwne. Przecież powinien już wrócić z pracy. Obiecał, że będzie.

Został mi tylko jeden pokój.

Starając się przestać myśleć o najgorszych scenariuszach przełknęłam ślinę i pociągnęłam za klamkę. W pomieszczeniu jakby nigdy nic stał sobie Damian słuchając muzyki przez słuchawki. Poczułam jak kamień spada mi z serca i podeszłam do młodego mężczyzny szturchając go w ramię. Blondyn drgnął lekko po czym szybko odwrócił się w moim kierunku. Najpierw był zdziwiony jednak sekundę później uśmiechał się szeroko od ucha do ucha. Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo byłam już w stalowym uścisku brązowookiego.

- Wystraszyłaś mnie! - powiedział czochrając mi przyjaźnie włosy.

- Gdybyś ściszył trochę muzykę to byś usłyszał jak cię wołam - odpowiedziałam z ulgą.

- Wybacz, po prostu starałem się robić małe porządki - odrzekł wskazując ręką na dosyć spory bałagan będący w jego sypialni. Pokręciłam głową z zdegustowaniem.

- Nie ma mnie tylko jeden dzień, a tu taki syf.  Dobrze, że mogę używać czarów po za szkołą - rzekłam wyciągając swój "magiczny patyk". Wypowiedziałam kilka inkatacji, a pokój lśnił czystością.

- Wy czarodzieje macie łatwiej - stwierdził z westchnieniem opadając na czyste już łóżko.

- Czasami zastanawiam się co by było gdybym nie dostała listu z IMiBC - powiedziałam zajmując miejsce obok brata.

- Wtedy sprzątanie domu zajmowałoby nam całe dnie. - Jego głos nabrał bardziej żartobliwego tonu. Zapadła przyjemna cisza, która została szybko przerwana. W jednej chwili mężczyzna wyprostował się gwałtownie a z jego ust wypłynęły strumienie krwi. Uśmiech szybko znikł z mojej twarzy, a zastąpił go wyraz przerażenia. Podbiegłam do niego i wyciągnęłam różdżkę po czym zaczęłam szeptać różne formułki uleczające. Nic nie pomogło. Zostało jedno wyjście.. chwyciłam jego ręce i już chciałam się teleportować do szpitala lecz zauważyłam ogromny napis wypisany na ścianie... krwią. Myślisz, że się mnie pozbyłaś? Myślisz, że będziesz już bezpieczna? ON to dopiero początek. Ty będziesz następna. Twój ukochany morderca.

Poczułam rosnącą gulę w gardle i teleportowałam się do magicznego szpitala, który był w Polsce.

- Pomóżcie mu! On się zaraz udusi! - Wykrzyknęłam głosem drżącym od emocji. W jednej chwili obok mnie stanęli pielęgniarze. Wszystko działo się tak szybko... miałam wrażenie, że opuściłam swoje ciało i oglądam całe to zamieszanie z innej perspektywy. Patrzyłam się w ścianę nie rozumiejąc, nie pragnęłam zrozumieć. Nie chciałam usłyszeć tych kilku, żałosnych słów, które znowu zrujnowałyby mi życie ,,Przykro mi, nic nie mogliśmy zrobić". Przypomniałam sobie, gdy usłyszałam je pierwszy raz. Miałam jedenaście lat i wtedy straciłam swoją pierwszą, prawdziwą przyjaciółkę, dwa lata później historia się powtórzyła. ,,Przykro mi, nie mogliśmy nic zrobić". To zdanie dudni w mojej głowie i nie pozwalało zebrać myśli. Biorę głęboki wdech chcąc uspokoić zmysły. Dopiero w tej chwili dotarła do mnie powaga sytuacji. Wstała gwałtownie z krzesła, na którym nie wiem, kiedy usiadłam i zaczynam chodzić w tą i z powrotem. Serce biję jak oszalałe, krew pulsuję w żyłach, ból ściska żołądek na myśl, że Damian może umrzeć. Jedyne co mogę zrobić to czekać. Czekać i mieć nadzieję, iż on przeżyje. Mijają sekundy, minuty. Nagle drzwi się otwierają. Szybko odwracam głowę w tamtą stronę i widzę zmęczonego uzdrowiciela.

- Czy on...

- Żyje, ale jest w ciężkim stanie. Będziemy musieli go przenieść do Szpitala w Anglii, tam będzie miał lepszą opiekę. - Przerwał mi w połowie zdania. Kiwam powoli głową. Sytuacja naprawdę jest poważna.

- Czy mogłabym zobaczyć brata? - Mężczyzna otwiera drzwi, a ja z prędkością światła wbiegam do pomieszczenia mijając rzędy łóżek. W końcu dobiegłam na sam koniec. Nie pewnie odchylam zasłonę parawanu i siadam przy łóżku brązowookiego. Ze strachem w oczach patrzę na ostatniego członka mojej PRAWDZIWEJ rodziny. W mojej głowie słyszę złośliwy głos:

- Gdybyś nie wyjechała on nie leżałby w szpitalu! - To zdanie powtarza się jak echo. Nie odrywam wzroku od blondyna chociaż czuję z każdą sekundą rosnące poczucie winy. Na jego twarzy nie ma już śladu bólu czy przerażenia. Jest spokojny, żywy. Oddech ma nieumiarkowany. 

Boję się go dotknąć, czuję jakbym zwykłym dotykiem mogła go zranić.

- Musimy teraz przenieść pańskiego brata. Proszę wstać. - Słyszę obok siebie głos. Wypełniam polecenie nieznajomego. W tej samej chwili pokój wypełnia cichy trzask towarzyszący teleportacji.

- Złap moją rękę. - Robię to co każe pielęgniarz i po chwili czuję szarpnięcie w okolicach brzucha.

Ląduję w długim korytarzu. Krystalicznie-białe  ściany wywołują u mnie mały zawrót głowy. Jak ja nienawidziłam szpitali. Wszystko wyglądało tutaj jakby te budynki nie były dotknięte takimi emocjami jak radość, szczęście. Taki wystrój tylko potrafił przygnębić człowieka.

- Musisz tutaj poczekać na uzdrowicieli. Gdy wyjdą z pomieszczenia będziesz mogła odwiedzić pacjenta. - Po tych słowach zniknął. Zrezygnowana opadłam na jedno z krzeseł. Przeczesałam włosy palcami wzdychając ciężko. Czy to jakieś przeklęte fatum? Dlaczego zawsze muszę tracić tych na, których mi zależy? Pamiętam dzień, gdy powiedziano mi o śmierci rodziców i Ani, załamałam się. Długo zajęło mi dojście do siebie, a przez ten cały czas wspierał mnie Damian. Gdyby nie on wciąż siedziałabym w pokoju bojąc się wyjść na zewnątrz. Może bym popełniła samobójstwo? Ale on nie pozwał mi nawet myśleć o takich rzeczach. Ciągle był przy mnie, ciągle się mną opiekował.

Tylko jemu zależało. Na moją twarz wpłynął smutny uśmiech.

Wtedy przypomniałam sobie o dosyć istotnej rzeczy. Wyciągnęłam różdżkę i pomyślałam o szczęśliwych chwilach spędzonych z moją rodziną, w myślach natomiast wymówiłam inkatację. Po chwili z mojego magicznego ośrodka mocy wytrysnął srebrno-biały promień, który po chwili uformował się w wyjątkowo dużą wilczycę. Zwierzę patrzyło na mnie z zaufaniem i oczekiwaniem.

- Jestem w Świętym Mungu i nie będę mogła na razie wrócić do Hogwartu. Wszystko ze mną w porządku, niech się pani nie martwi. Przepraszam. Adrianna. - Zakończyłam swój wywód, a mój patronus pognał w kierunku okna i zniknął. Zniecierpliwiona i zmartwiona jednocześnie zaczęłam nerwowo tupać nogą zerkając cały czas na zegar wiszący na ścianie. Byłam trochę zdziwiona, że nie oprócz uzdrowicieli nie zobaczyłam żadnych ludzi. Może to jest sen? Może to jest piep*zony sen i zaraz się obudzę? Nadzieja matką głupich. Wtedy przypomniałam sobie ten napis na ścianie.

"Twój ukochany morderca"... przecież Iwanow oraz Cruel  nie żyją. Zostali skazani na pocałunek dementora pod koniec lutego. Ktoś się pod nich podszywa... ale kto? Jakbym nie była wystarczająco zestresowana zaczęłam powoli myśleć, że owa osoba może dopaść także mnie.

- Uspokój się! Jeszcze trochę, a zaczniesz zachowywać się jak rozchwiana emocjonalnie nastolatka! Damian jeszcze żyję i ty też. więc nie pie*dol o śmierci tylko czekaj! - Usłyszałam stanowczy głos w mojej głowie. Tego było mi trzeba, musiałam wziąć kilka głębokich wdechów i...

- Możesz już wejść. - Damski głos wyrwał mnie z zamyślenia. Wstałam gwałtownie po czym bardzo szybkim krokiem ruszyłam przed siebie. Mijałam wiele rzędów łóżek jednak na żadnym z nich nie było mojego brata. W końcu doszłam do ostatniego posłania, które zostało zasłonięte parawanem. Niepewnie odchyliłam zasłonę i zobaczyłam tam ostatniego potomka rodziny Orłowskich leżącego nieprzytomnie i czwórkę ludzi krzątających się obok niego. Odchrząknęłam zwracając tym samym ich uwagę.

- Kim jesteś? - zapytał szatyn o szaro-zielonych oczach.

- Siostrą pacjenta. Co z nim? - spytałam nie odrywając wzroku od Damiana.

- Dostał wyjątkowo ciężką klątwą. Jego stan jest ciężki, lecz stabilny - powiedziała siwowłosa kobieta.

- Czy on... umrze? - To słowo wyjątkowo ciężko przeszło mi przez gardło. Staruszka spojrzała na mnie współczująco.

- Jeśli nie obudzi się w ciągu pięciu dni, to tak - powiedział inny mężczyzna. Poczułam jakby ktoś wylał na mnie wiadro lodowatej wody, a potem uderzył z pięści w twarz.

- Czy... mogę z nim zostać? - wydusiłam z trudnością na co czwórka ludzi pokiwała głową i wyszli. Siadłam obok blondyna i poczułam jak do moich oczu cisną się łzy.

- To jeszcze nie koniec, słyszysz? Musisz żyć, potrzebuję cię braciszku. Straciłam już prawie wszystko, ale nie mogę stracić ciebie. Nie zostawiaj mnie - wyszeptałam zduszonym głosem ściskając go za dłoń. Mijały godziny, a ja wciąż byłam przy nim. Bałam się, że jeśli wyjdę chociaż na chwilę to jego serce przestanie bić. Bałam się, że mnie zostawi.

Sama nie wiedziałam ile czasu już minęło odkąd tu jestem. Kilka godzin, dzień, tydzień, miesiąc, rok? Nie spałam, nie jadłam, nie kontaktowałam ze światem. Za którymś razem odwiedziła mnie profesor Mcgonagall i powiedziała, iż na razie moje treningi będą zawieszone. Byłam jej za to wdzięczna. Mój stan psychiczny był beznadziejny. Miałam uczucie jakbym znowu przeżywała tortury Cruel czy Iwanowa. Czułam okropny ból psychiczny. Ta dwójka morderców niszczyła moje życie nawet, gdy byli martwi. Chyba nigdy nie będzie mi dane zaznać spokoju.

Dolina Godryka, 31 lipca

Siedziałem w pokoju, gdy nagle usłyszałem jakiś trzask na dole. 

Zdziwiony  zbiegłem cicho po schodach. Wtedy usłyszałem zmęczony głos... dyrektorki Hogwartu, co jeszcze bardziej wprawiło mnie w zdziwienie i zaciekawienie. Podszedłem bliżej drzwi kuchni po czym wsłuchałem się w rozmowę pomiędzy Mcgonagall, a moim ojcem. Może nie powinienem podsłuchiwać, ale to było bardzo dziwne, że profesorka odwiedza nas podczas wakacji.

- ... ona jest w bardzo ciężkim stanie. Boję się, że jeśli on umrze Adrianne nie poradzi sobie ze szkoleniem i misją. - Słysząc imię mojej nowo poznanej koleżanki zacząłem słuchać uważniej.

- Ta dziewczyna przeżyła wiele złego w życiu, ale jestem pewien, że nie zrezygnuje z misji. Sama pani wie dlaczego - odezwał się pewnie ojciec, a ja byłem zszokowany. Na pewno chodziło o Adrienne tylko co ona ma wspólnego z dyrektorką i tatą? I jeszcze ta misja...

- Wiem, że nie zrezygnuje, lecz jego śmierć ją zmieni. To ostatni, żywy członek jej rodziny. Już jest z nią źle! Nic nie je, w ogóle nie śpi! Ona potrzebuje pomocy! - Głos kobiety zrobił się głośniejszy, a ja poczułem przemożną chęć zobaczenia się z Adrienne. Mimo tego, że znałem ją tak krótko to jakiś cichy głosik w mojej głowie mówił, iż ona mnie teraz potrzebuje. Coś mi mówiło, że powinienem być przy niej. Co się ze mną dzieje? Westchnąłem zdenerwowany po czym zapukałem w drzwi i nie czekając na odpowiedź wszedłem do środka. Rozmówcy stanęli jak wryci patrząc na mnie ze zdziwieniem oraz lekkim zdenerwowaniem. Pewnie zastanawiali się ile usłyszałem z tego o czym rozmawiali.

- Czy chodzi o Adrienne? Adrianne Orłowska? - zapytałem chcąc się upewnić.

- James, nie powinieneś podsłuchiwać. Ta sprawa nie dotyczy ciebie. - Usłyszałem karcący głos ojca.

- Znam Adrienne i jeśli dzieję się z nią coś złego raczej powinienem o tym wiedzieć i ją wesprzeć - powiedziałem twardym tonem. 

- Wątpię byś coś wskórał James. Ona nikogo się nie słucha. - Do moich uszu doszły słowa profesorki.

- Tym bardziej powinienem ją zobaczyć. W ciężkich chwilach przyjaciele sobie pomagają, a nie zostawiają na pastwę losu - powiedziałem pewnie i zauważyłem w oczach zielonookiego dumę.

- Możesz spróbować. Ja już muszę wracać, do widzenia - rzekła szarooka po czym zniknęła. Przeniosłem swój wzrok na ojca, który podał mi rękę. Złapałem ją tym samym teleportując się do św. Munga.

- Piętro czwarte, urazy pozaklęciowe, łóżko na samym końcu - wyjaśnił drogę, a ja skinąłem głową.

- Wrócę Błędnym Rycerzem - powiedziałem, a następnie usłyszałem trzask teleportacji. Ruszyłem szybkim krokiem przed siebie, aż doszedłem do windy. Wszedłem, wcisnąłem guzik i czekałem. Byłem zniecierpliwiony oraz trochę martwiłem się o Adrianne. Jakby nie dość wycierpiała to jeszcze jej brat. Moje rozmyślania przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Szybko wybiegłem z maszyny, a następnie popędziłem w stronę oddziału, który wskazał mi ojciec. Mijałem rzędy łóżek jednak w ciągu kilku sekund dotarłem na miejsce. Delikatnie odsłoniłem zasłonę parawanu i zobaczyłem Adriannę siedzącą przy młodym mężczyźnie. Trzymała jego dłoń wpatrując się w niego ze smutkiem. Naprawdę nie była w najlepszym stanie.

Miała podkrążone oczy, spierzchnięte usta, włosy nie opadały na jej ramiona z elegancją tylko wisiały smętnie i o ile było to możliwe była jeszcze bledsza niż zwykle. Patrząc na nią moje serce wypełniało współczucie oraz smutek.

- Adrianne... - wyszeptałem, a ona na dźwięk mojego głosu spięła się i odwróciła głowę w moją stronę. Wtedy jej lazurowe tęczówki zetknęły się z moimi. Zaniemówiłem. Nigdy nie widziałem tyle bólu w ludzkich oczach. Wyciągnąłem powoli dłoń w jej stronę. Zerknęła na nią niepewnie, lecz po chwili nasze palce zetknęły się. Jeszcze raz spojrzała w moje oczy i nagle wstała gwałtownie po czym przytuliła mnie mocno jakbym był jej ulubioną przytulanką. Objąłem ją ostrożnie w talii. W moich ramionach była taka krucha, bezbronna. Oparłem swój podbródek na czubku głowy brunetki wzdychając jej zapach. Po kilkunastu sekundach poczułem jak dziewczyna poluźnia uścisk, a ja nie chcąc tworzyć niezręcznej sytuacji wypuściłem czarownicę ze swoich objęć. Wróciła na swoje miejsce i powiedziała:

- Wybacz, nie powinnam...

- Nie przepraszaj mnie. Rozumiem cię, przyszedłem tu, żeby ci pomóc, jak przyjaciel.

- Przyjaciele to tylko ludzie, a oni zawsze nas opuszczają zostawiając po sobie jedynie żal oraz smutek - rzekła pusto.

- Nie wszyscy... - zacząłem, lecz ona mi przerwała.

- Wszyscy, James. Wszyscy - zaakcentowała ostatnie słowo - Gdyby ludzie nas nie opuszczali nie siedziałabym tutaj sama. A jak widzisz ostatnia osoba, którą obchodził mój los leży w szpitalu i może umrzeć. Mam dosyć tego, że tracę wszystkich moich bliskich. Wiesz jak cholernie boli świadomość, że co raz więcej osób cię opuszcza? Moje życie to ciągłe pasmo pogrzebów! Tylko czekać kto będzie następny! Może ja? Przynajmniej nikt nie będzie tęsknił za taką jędzą. Chociaż tyle dobrego - powiedziała ironicznie wstając przy tym gwałtownie.

- Jesteś pod wpływem silnych emocji, uspokój się. Mówienie takich rzeczy w niczym ci nie pomoże. - Starałem się mówić spokojnie i przemówić jej do rozsądku, jednak nie wiele to pomogło.

- Dzieciak, który ma wszystko. Dzieciak, który nigdy niczego nie stracił śmie mi mówić, żebym się uspokoiła! Ha! Dobre sobie! Posłuchaj, doceniam to, że tu przyszedłeś, ale nie potrzebuję słuchać twojej pieprzonej gadki o byciu silnym i innych pierdołach! Zostaw. Mnie. W. Spokoju! 

Tylko tyle od ciebie wymagam. Proszę, wyjdź. - Dokończyła już spokojniejszym tonem chociaż nadal trzęsła się z furii. Westchnąłem ciężko po czym szybko skróciłem dzielący nas dystans i mocno ją przytuliłem. Nie zwracałem uwagi na bluzgi pod moim adresem czy też fakt, że mnie kopała oraz drapała gdzie popadnie próbując się wyrwać. Mocno ją trzymałem czekając, aż się uspokoi. Po kilku minutach poczułem jak powoli opiera swoją głowę o zagłębienie w mojej szyi, a drobne ręce obejmują mnie w pasie. Jeszcze bardziej przylgnęła swoim ciałem do mojego po czym stanęła na palcach przenosząc swoje dłonie na mój kark, który zaczęła gładzić.

- Przepraszam. Jestem beznadziejna. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że teraz nie muszę patrzeć ci w oczy. Chyba zapadłabym się pod ziemię ze wstydu - wyszeptała, a następnie oparła swoje czoło o mój obojczyk wcześniej muskając go przypadkowo ustami, a ja się delikatnie uśmiechnąłem.

- Nie masz za co przepraszać. To była normalna reakcja z twojej strony.

- Wiesz... wciąż nie rozumiem jednego. Przecież mnie nawet nie znasz. Spotkaliśmy się tylko dwa razy. Czemu mi pomagasz? - zapytała cicho. Zastanowiłem się przez chwilę.

- Może to się wydać dziwne, ale... tak mi podpowiada serce. Nie słucham się go praktycznie wcale, ale tym razem zrobiłem wyjątkiem i... nie żałuję. Kurde, zabrzmiało to trochę tak jakbym potajemnie wyznawał ci miłość - powiedziałem zdziwiony, a jednocześnie rozbawiony słowami, które wypłynęły z moich ust. W tej samej chwili usłyszałem cichy chichot wydobywający się z gardła dziewczyny.

- Ja nie chcę zostać sama - rzekła, nagle zmieniając ton.

- Nie zostaniesz, zaufaj mi - odpowiedziałem gładząc ją po plecach - A teraz pójdziesz coś zjeść i nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu! - Już otwierała usta jednak nie czekając na odpowiedź Adrienne wziąłem ją na ręce i ruszyłem w stronę wyjścia. Wierciła się, ale przez to, że nic nie jadła jej wysiłki były daremne.

- Ja nie mogę opuścić Damiana! Zostaw mnie! Muszę do niego wrócić! - mówiła rozzłoszczonym głosem próbując się wyrwać.

- Obiecuję ci, że jak tylko zjesz cokolwiek od razu wrócimy do szpitala - odpowiedziałem i wszedłem razem z nią do windy po czym zjechaliśmy na dół.

- Nie mogę go zostawić! Rozumiesz?! Nie mogę... - w tej samej chwili jej głos się załamał, a ja postanowiłem zainterweniować.

- Hejj... przecież wrócisz do niego. Nie będziemy gdzieś łazili tylko coś zjemy, ok? - spytałem, a ona milczała. Po chwili jednak...

- Wiesz, że za porwanie idzie się do więzienia? - zapytała zabawnie mrużąc oczy na co ja po raz kolejny się roześmiałem.

- Nie pozwolisz, żeby mnie tam wsadzili - odpowiedziałem pewnie.

- Skąd ta pewność? - Zadała kolejne pytanie.

- A kto cię wtedy będzie nosił na rękach?

- A, w tym to muszę się z tobą zgodzić. Chociaż... - zerknęła na mnie i wybuchnęła głośnym, niepohamowanym śmiechem. Widać, że brakowało jej tego, a ja osiągnąłem swój cel. Znów się śmiała. Tak jak wtedy. Po sekundzie jej zaraźliwy rechot udzielił się również mi.

Perspektywa Adrianny:

Po raz pierwszy od kilku dni, śmiałam się.

Będąc z James'em byłam taka szczęśliwa, wolna od wszelkich zmartwień. Potrafił poprawić mi humor, potrafił wywołać uśmiech na mojej twarzy. Każda normalna osoba unikałaby mnie po tym co wcześniej zrobiłam, ale nie on. Zachowaniem przypominał mi Damiana. 

Zawsze chciał rozweselać ludzi.

- Kiedy mnie puścisz? - spytałam rozbawiona, gdy byliśmy w Błędnym Rycerzu. On siedział na siedzeniu a ja na jego kolanach. Dla obcego człowieka z pewnością wyglądaliśmy jak dwójka zakochanych nastolatków. Ale nimi nie byliśmy.

- A nie jest ci wygodnie? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Wzniosłam oczy ku niebu.

- Ale dlaczego Londyn? Nie lepiej iść ma Pokątną? - Zadałam kolejne pytania.

- Nie jadłaś kompletnie nic od trzech dni. Raczej nie pojedziemy na Pokątną, żeby napchać cię słodyczami, prawda? W Londynie zjemy coś zdrowszego - odpowiedział.

- Twoje dbanie o moje zdrowie na prawdę mi pochlebia, lecz jesteś pewny...

- Ja rozumiem, że ty kochasz wszystko co niezdrowe i tuczące. ale teraz MUSISZ zjeść coś normalnego. Wolałbym nie mieć później wyrzutów sumienia, gdy kupisz hula hop i będzie na ciebie pasowało - odpowiedział poważnie na co dałam mu sójkę w bok.

- Jesteśmy na miejscu. Trzynaście sykli. - Usłyszeliśmy głos konduktora. Potter wstał i jedną ręką trzymał moje ciało a drugą wyjął portfel i zapłacił. To tak się da? Brązowooki wyszedł (razem ze mną na rękach) z autobusu i stanęliśmy na jednej z głównych ulic Londynu.

- Siedząc na twoich rękach, czuję się jak idiotka. wiesz? - zwróciłam się do niego jednak on nie zwrócił uwagi na to co powiedziałam i szedł dalej mijając przechodniów, którzy dziwnie na nas patrzyli.

- Możesz mnie puścić. Raczej dam radę iść - rzekłam. Spojrzał na mnie niepewnie (i delikatnie opuścił na ziemi. Cały czas czułam na sobie uważny wzrok bruneta. Postawiłam pierwsze trzy kroki i zobaczyłam mroczki przed oczami. Czułam jak się chwieję. Myślałam, że upadnę jednak czyjeś silne ręce oplotły mnie w talii, a ja zobaczyłam mrok... 

***

Obudziłam się w jakimś barze.

Nieprzytomnie rozejrzałam się wokół, aż natrafiłam na duże, czekoladowe oczy patrzące na mnie z opiekuńczością. Gwałtownie odskoczyłam, gdy zdałam sobie sprawę jak blisko znajduję się twarz Potter'a. I znając moje szczęście pewnie bym spadła z krzesła gdyby nie ręce James'a oplatające mnie w talii. Tkwiliśmy w takiej pozie jeszcze chwilę, aż zauważyłam zaciekawione spojrzenia klientów.

- Możesz mnie już puścić. - powiedziałam na co on wyszczerzył zęby i przywrócił moją osobę do pozycji siedzącej.

- Zemdlałaś - odpowiedział na moje niezadane pytanie. Co dziwne w jego głosie było słychać troskliwość. Wtedy podeszła do nas kelnerka. Miała bardzo mocny (swoją drogą dosyć tandetny) makijaż, bluzkę z głębokim dekoltem, czarne, proste włosy,  mocną opaleniznę oraz flirciarski uśmiech.

- Co podać? - zapytała James'a przymilnym tonem. Myślałam, że będzie się na nią gapił jak na ósmy cud świata jednak on spojrzał na mnie.

- Co byś chciała? - spytał mnie uprzejmie nie zwracając uwagi na kelnerkę. Mina czarnowłosej była bezcenna.

- Nie wiem, nie znam się na angielskim jedzeniu. Ty coś wybierz - odpowiedziałam z delikatnym uśmiechem.

- W takim razie po proszę dwie porcje Cauliflower cheese, jedną porcję jabłkowego Crumble i dwie szklanki soku pomarańczowego - odpowiedział, a ona specjalnie MUSIAŁA nachylić się tuż przed nosem bruneta, żeby zapisać zamówienie dając mu doskonały widok na swój dekolt. Chłopak jednak nie spuszczał wzroku ze mnie, chciało mi się śmiać z jego miny, ale ostatnimi siłami powstrzymałam się.

- To wszystko? - spytała młodego czarodzieja patrząc na niego jak głodny wilk na bezbronną owieczkę kompletnie mnie przy tym ignorując.

- Tak - odpowiedział krótko, a ona odeszła kręcąc "seksownie" biodrami w stronę baru. Gdy odeszła zaczęłam chichotać.

- I co cię tak śmieszy? - zapytał zbulwersowany.

- Nie powiem, że nie. Masz branie. - odpowiedziałam rozbawiona.

- Wybacz, ale gustuję w kobietach w moim przedziale wiekowym - odpowiedział zdegustowany moim zachowaniem.

- Mam nadzieję, że mnie się to nie tyczy - powiedziałam nabierając poważnego tonu.

- Ciebie tyczy się w szczególności, bejbe - odpowiedział wysyłając mi buziaka w powietrzu, a ja położyła, ręce i głowę na stół chcąc uniknąć wybuchnięcia głośnym śmiechem. Po kilku głębokich wdechach nareszcie nabrałam powagi. Kilka minut później przyszła kelnerka z naszymi zamówieniami.

- I ty chcesz, żebym to wszystko zjadła? - spytałam z westchnięciem przecierając oczy.

- Jak nie zjesz to cię nakarmię - rzekł żartobliwie grożąc palcem. Wiedząc, że nie mam wyboru zaczęłam powoli opróżniać zawartość swojego talerza. 

- Skończyłam - powiedziałam, kiedy pochłonęłam ostatni kęs Cauliflower cheese. Czułam się pełna jak nigdy dotąd.

- A ciasto? - zapytał James.

- Nie przesadzasz? Jeszcze trochę i nie zmieszczę się w drzwiach.

- I tak masz to zjeść - odpowiedział wzruszając ramionami.

- Zlituj się... - powiedziałam błagalnie jednak on nie zwracał uwagi na moje błagania.

- Ale ja nie chcę! - rzekłam tonem małego dziecka. Spojrzał na mnie z pobłażaniem oraz westchnął ciężko. Wziął łyżeczkę, włożył na nią mały kawałek ciasta i przybliżył do mojej twarzy. Spojrzałam na niego zdezorientowana.

- Co ty robisz? - spytałam odchylając się do tyłu na krześle zezując przy tym na łyżkę.

- Jak to co? Nie chcesz jeść to cię nakarmię - odpowiedział wciąż przybliżając łyżeczkę do moich ust.

- Ale... - chciałam coś powiedzieć, ale wykorzystał moment i wpakował mi kawałek ciasta do buzi. Chcąc nie chcąc musiałam go przełknąć.

- Jak zjem, zapłacisz mi za to - powiedziałam mściwym tonem, a na jego twarzy zagościł wyraz typu: ,,Ta, jasne...".

- A teraz otwieramy buzię. Leci samolocik...

Kilkanaście samolocików później:

- Teraz to już będziesz musiał mnie nieść - powiedziałam żartobliwie, gdy wychodziliśmy z knajpy.

- Jak księżniczka każe - rzekł tonem prawdziwego rycerza i wziął mnie na ręce.

- Ale ja żartowałam! - Byłam zdziwiona, kiedy zaczął ze mną iść w stronę jakiegoś zaułka.

- A ja nie - odpowiedział, a na moją twarz wpłynął delikatny uśmiech.

- Trzymaj mnie mocno. Będziemy się teleportować - powiedziałam, a chłopak zrobił jak kazałam. Po chwili zniknęliśmy z cichym trzaskiem. Wylądowaliśmy w toalecie w św. Mungu.

- Serio, toaleta? - zapytał podnosząc jedną brew do góry.

- Tak, muszę się przebrać, więc możesz już mnie puścić - rzekłam, a on ostrożnie opuścił moje ciało na ziemię.

- Skoro tak ci dzisiaj pomagam to może... - zaczął poruszając sugestywnie brwiami.

- Nie. Sama się ubiorę - powiedziałam i zamknęłam drzwi jednej z kabin. Wyjęłam z torebki ubrania (Adrianna wcześniej przyzwała je do siebie zaklęciem Accio dop.autorka) i zaczęłam się przebierać. Wyszłam z kabiny mając na sobie czarną koszulkę, jasnoniebieską koszulę, ciemno-czerwone spodenki oraz białe trampki.Odkręciłam kurek od kranu i przemyłam twarz świeżą wodą.

 Poczułam się jak nowo narodzona. Wtedy zauważyłam za sobą James'a.

- Gotowa? - spytał na co kiwnęłam głową. Wyszliśmy z pomieszczenia, któro było również na czwartym piętrze po czym ruszyliśmy w stronę oddziału. Gdy byliśmy przed drzwiami zatrzymałam James'a.

- O co chodzi?

- Chciałam ci podziękować za to, że pomogłeś mi... znów żyć. Wiem, iż zachowałam się jak idiotka względem ciebie, ale te wszystkie wydarzenia mnie przytłaczały. Przestałam sobie z nimi radzić. Dzisiaj wszystkie negatywne emocje znalazło ujście i... jest mi głupio, że wyżyłam się na tobie. Przepraszam - dodałam ciszej spuszczając głowę. Chłopak delikatnie podniósł mój podbródek do góry każąc tym samym spojrzeć w oczy.

- Nie musisz mi dziękować, jestem twoim przyjacielem, tak? Przyjaciele sobie pomagają. Nigdy nie przeżyłem w życiu tak wiele jak ty, ale po części cię rozumiem - powiedział a na kąciki moich ust podniosły się do góry. Stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek. Brązowooki pokrył się uroczym rumieńcem.

- Dziękuję, że jesteś - powiedziałam. Brunet już chciał coś powiedzieć, ale przerwała nam uzdrowicielka.

- Adrianno twój brat on....

........................................................................................................................
Witam!
Wiem, wiem krótki rozdział, ale chyba wyszedł lepiej niż tamten. Jak widzicie pokazałam Adriannę w trochę innym świetle. Wszystkie emocje, które kumulowała w sobie przez tyle lat znalazły ujście, więc proszę, żebyście ją zrozumieli. Liczę na komentarze. Zapomniałabym dodać 26 czerwca będziecie mieli niespodziankę (niekoniecznie miłą, ale jak kto woli). Domyślacie się jaką?

Selene Neomajni

1. Strój Adrianny: