Rozdział 13 Rodzina

Obudziłam się na łóżku w pomieszczeniu, które

przez jakiś czas miało być moim pokojem. Przypomniałam sobie o Damianie. On był jak zwykle wyrozumiały, miły. Nie miał do mnie wyrzutów. Tolerował mnie, moją impulsywność. Mimo, że czasami go tym raniłam, on cały czas mi wybaczał. Był moim idealnym, starszym braciszkiem. A ja? Młodszą, wyrodną siostrą, która nawet nie potrafiła docenić jego starań. Potrząsnęłam energicznie głową. Zdecydowanie powinnam zacząć sprzątać. Podniosłam się powoli po czym wyjęłam różdżkę.

- Scourgify! Secar (wysuszyć hiszp.)!  Pulido (polerować)! Internos (odnowić)! Tergeo! - Zaczęłam wymawiać w myślach wszystkie znane mi zaklęcia domowe po kolei celując różdżką w różne części pokoju. To w podłogę, to w szafę i tak dalej. Po kilku sekundach pokój był w miarę czysty jednak gdzieniegdzie było trzeba użyć mugolskich środków czystości. Mimo tego, pomieszczenie i tak wyglądało na w miarę zadbane. Postanowiłam, że pójdę spytać się profesorki gdzie je trzyma.
Wyszłam z pokoju i już chciałam zejść schodami na dół, ale przypomniałam sobie, iż tutaj także trzeba sprzątnąć. To było dosyć dziwne. W całym domu było schludnie i czysto, ale tutaj... to pomieszczenie wyglądało gorzej niż włosy Dominiki po tym jak Sylwia pomyliła zaklęcia i skróciła ją praktycznie na zero. Wycelowałam mój magiczny ośrodek mocy w pierwszy schodek i wypowiedziałam w myślach formułkę zaklęcia. Wbrew pozorom brud nie zniknął za to ja zaczęłam spadać ze schodów z głośnym hukiem. Zanim rozbiłam swoją głową zdążyłam się chwycić barierki.
Cholerna niezdarność!
To nie pierwszy raz, kiedy prawie straciłam przez to życie! Niestety, ta cecha utrzymywała się na mnie niczym jakieś żałosne fatum. W ciągu miesiąca zawsze muszę się wywalić chociaż parę razy przez co na moim ciele zawsze pojawią się jakieś siniaki czy zadrapania. To już na treningach Quidditcha w dawnej szkole miałam ich mniej! Wtedy coś sobie przypomniałam i przejechałam swoją dłonią po twarzy. Pomyliłam inkatacje! Zamachnęłam różdżką, a brud natychmiast zniknął. Zamachnęłam dłonią jeszcze raz, a całe schody lśniły czystością. Podniosłam się z podłogi, a następnie otrzepałam swoje ubranie z kurzu po czym weszłam na długi korytarz. Nagle poczułam jak coś małego odbija się od moich nóg. Spojrzałam w dół i zobaczyłam skrzata z małymi szarymi oczami oraz małym, trochę zakrzywionym nosku.
Szybko wstał i zaczął przepraszać schylając się przy tym.
- Nic się nie stało. To nie tylko twoja wina, mogłam uważać gdzie idę. - Gdy stworzenie podniosło głowę patrząc na mnie z niedowierzaniem szybko dodałam: - Jestem Adrianna. Nie jestem pewna czy... - zaczęłam, lecz przerwał mi skrzat.
- Kasztanek wie, kim pani Adrianna jest. Pani Minerwa powiedziała Kasztankowi, że pani Adrianna będzie u nas przez jakiś czas mieszkała. Czy pani Adrianna czegoś potrzebuje? - Wtrąciło stworzenie.
- W zasadzie to tak. Czy w tym domu są jakieś mugolskie środki czystości czy coś takiego? - zapytałam na co on, zrobił duże oczy.
- A po co to pani Adriannie? Sprzątanie to robota dla skrzatów! - przerwał na chwilę po czym dodał prędko - Pani Adrianna mieszka w tym pokoju na górze? - spytał, a ja kiwnęłam twierdząco głową.
- Kasztanek się tym zajmie. Niech pani Adrianna się tym nie przejmuje! - Już chciał się aportować, ale go zatrzymałam.
- Wiesz może gdzie jest profesor Mcgonagall?
- Pani Minerwa musiała pilnie wyjść. Mówiła, że Kasztanek ma przekazać przekazać pani Adriannie, iż nie wie, kiedy wróci i że pani Adrianna może gdzieś wyjść, ale niech pani Adrianna nie zapomina o kolacji. Czy Kasztanek będzie jeszcze pani Adriannie potrzebny? - zapytał, a ja zaprzeczyłam i jedyne co usłyszałam to odgłos towarzyszący aportacji. Może rzeczywiście powinnam się gdzieś przejść? Skoro i tak będę musiała tu jeszcze przez jakiś czas mieszkać to powinnam zapoznać się z tym terenem. Ruszyłam w kierunku bardzo dużego salonu.
Urządzony był trochę staromodnie, ale z klasą.
Ściany były w większości obłożone drewnem, a na nich zazwyczaj widniały obrazy przedstawiające różnych ludzi. Wszystkie meble zostały wykonane z ciemnego drewna i obite ciemno-czerwoną skórą, w pomieszczeniu stało też wiele lamp. Nad kominkiem wisiała tarcza z dwoma skrzyżowanymi mieczami. Przeszłam po czerwono-złotym dywanie i ruszyłam w kierunku drzwi.
Pociągnęłam za klamkę i wyszłam na dwór.
Było bardzo ciepło, ale na moje szczęście wiał przyjemny, chłodny wietrzyk, który dawał mi orzeźwienie. Postanowiłam przejść się trochę wokół domu, a w zasadzie rezydencji profesor Mcgonagall. Gdy szłam piaszczystą ścieżką i wdychałam zapach kwiatów oraz trawy mimowolnie przypominałam sobie o Polsce i o domowym ogródku mojej matki. Taak... tam zawsze było pełno kwiatów. Mama je uwielbiała. Nagle stanęłam w miejscu. Przecież jestem w latach siedemdziesiątych! To znaczy, że rodzice żyją! Teraz są pewnie młodsi ode mnie, ale... będę mogła ich chociaż zobaczyć!
- Invisibilis magicae - mruknęłam i gdy już byłam niewidzialna teleportowałam się do Polski pod Wielki Dąb. Teraz było tu trochę inaczej, ale jakże wspaniale! Uwielbiałam wracać do mojej ojczyzny. Tutaj był mój dom, a dawniej przyjaciele, rodzina. Opierając się o drzewo usłyszałam jakieś krzyki dziecka. Wytężyłam słuch i usłyszałam wołanie o pomoc. Na powrót stałam się widzialna po czym pędem ruszyłam w stronę głosów. Nie minęło kilka sekund, a ja przybiegłam na miejsce. Zobaczyłam małego, topiącego się chłopca w jeziorze. Poczułam rosnącą gulę w gardle. Nie umiałam pływać, ale co? Przecież nie mogłam pozwolić, żeby się utopił! Spojrzałam szybko w prawo oraz w lewo, a następnie wyjęłam różdżkę, którą wcelowałam w tonącego blondyna.
Po chwili był już obok mnie wypluwając wodę z ust.
W tym samym czasie schowałam mój magiczny ośrodek mocy do wewnętrznej kieszeni koszuli poklepując jednocześnie chłopca delikatnie po plecach. Po chwili odwróciła głowę w moją stronę i zobaczyłam duże, orzechowe oczy. Identyczne jak te, które miał Damian. Nie zdążyłam jednak nic zrobić, bo mały przytulił się do mnie mocno.
Byłam zszokowana.
Nikt mnie nie przytulał od... dawna, pomijając oczywiście sny, które spędzałam z Damianem, ale one nie działy się naprawdę. Poklepałam nerwowo dziecko po głowie chcąc już, żeby mnie puściło. On jakby czytając mi w myślach poluźnił uścisk, a ja kucnęłam i starałam się przybrać mój w miarę miły ton.
- Jak się nazywasz? - zapytałam chyba trochę zbyt chłodno, bo brązowooki wzdrygnął się lekko.
- Paweł. Bawiłem się tutaj z moją koleżanką, ale przez przypadek wpadłem do jeziora. Ona nie umiała pływać to pobiegła po pomoc. Przepraszam, że sprawiłem pani kłopot - powiedział skruszony, a ja poczułam na sobie spojrzenie tych brązowych tęczówek. Miałam wrażenie, że skądś ją znam...
- Paweł! - Usłyszałam kobiecy głos. Odwróciłam głowę i zobaczyłam wystraszoną kobietę biegnącą w naszą stronę razem z mężczyzną i małą dziewczynką. Nie minęła chwila, a już stała obok nas ściskając mocno blondyna.
- Coś ty sobie myślał?! Mówiłam wam, żebyście się nie bawili obok jeziora! - Słysząc jej karcący, a jednocześnie trochę drżący głos wstałam powoli. Chłopca ściskał teraz na około czterdziestoletni szatyn. Spojrzałam teraz na matkę dziecka. Była starszą wersją swojego syna. Miała brzoskwiniową cerę, a na jej twarzy gdzieniegdzie widniały zmarszczki. Duże, orzechowe oczy patrzące na mnie z wdzięcznością, zgrabny, prosty nos oraz ładnie wykrojone, różowiutkie usta.
- Dziękuję ci, uratowałaś naszego syna. Jesteśmy ci wdzięczni...
- Adrianna. Nie musi pani dziękować. To zwykła, ludzka reakcja. Raczej każdy by tak zrobił na moim miejscu - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Blondynka uśmiechnęła się delikatnie po czym powiedziała:
- Pewnie nigdy nie będziemy w stanie w pełni się odwdzięczyć za to co dla nas zrobiłaś, ale przyjdź chociaż do nas na obiad. Akurat skończył się gotować - zaproponowała. Odmawiałam, lecz ci ludzie, najwyraźniej nie przyjmowali odmowy do wiadomości, więc chcąc nie chcąc, ruszyłam razem z nimi. Nawiązałam z nimi rozmowę wtedy coś sobie przypomniałam.
- Jak się właściwie państwo nazywają? - spytałam.
- Przez to całe zamieszanie zapomnieliśmy się przedstawić! Ja jestem Helena Orłowska, to mój mąż Stefan, syn Paweł i jego koleżanka, Marysia. - Na chwilę stanęłam jak wryta jednak po chwili mocno potrząsnęłam głową idąc dalej. Czyli to byli moi dziadkowie. I jakby było mało, nie dość, że ich poznałam to jeszcze uratowałam życie własnemu przyszłemu ojcu...
- A jak brzmi twoje nazwisko? - zapytała Hele... znaczy babcia. Znaczy Helena. No dobra, Helena.
- Orłowska - odpowiedziałam.
- Cóż to za przypadek! Ale mógłbym cię o coś spytać, Adrianno? Czy twoje oczy... to ich naturalny kolor? Nie zrozum mnie źle, po prostu nigdy takich nie widziałem.
- Tak, to naturalny kolor moich tęczówek. Taka się z nimi urodziłam i praktycznie nikt nie wierzył, gdy mówiłam, że to mój prawdziwy kolor - odrzekłam i nim się obejrzałam doszliśmy na miejsce. Stanęłam przed niewielkim, drewnianym dworkiem. Wokół niego był także mały aczkolwiek piękny ogródek. Do moich nozdrzy doleciał zniewalający zapach wiciokrzewu, maciejki i lawendy. To jedyne co się nie zmieniło w tym miejscu. Pachniało tak pięknie i tak znajomo. Wyrwałam się z amoku i podążyłam razem za moimi przyszłymi przyszywanymi dziadkami w stronę dworku.

Godzinę później:

- Bardzo dziękuję za gościnę, ale muszę już wracać. Jestem tu tylko przejazdem - powiedziałam wstając od stołu. Czułam się trochę dziwnie. Rozmawiałam teraz z moimi dziadkami, których nigdy wcześniej nie poznałam, a mimo tego wydawali mi się tacy bliscy. Rozumieli mnie jak własna rodzina chociaż nigdy nie łączyły nas żadne więzy krwi.

- No cóż, nie możemy cię wiecznie zatrzymywać. Jesteś w końcu młoda. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała naszej pomocy to nasze drzwi zawsze będą stały przed tobą otworem - rzekła Helena na co kiwnęłam głową i się pożegnałam po czym wyszłam na zewnątrz. Wdychałam zapach kwiatów pełną piersią nie zatrzymując się jednak. Gdy opuściłam posesję Orłowskich schowałam się za drzewami i teleportowałam się z powrotem do Wielkiej Brytanii. 

Nie minęła sekunda, a ja już byłam w MOIM pokoju. 

Teraz było tu idealnie czysto. Widać Kasztanek się postarał. Opadłam zrezygnowana na łóżko. Poczułam dziwną pustkę. Mimo, że nigdy nie byłam w rodzinnym domu Marii Orłowskiej to wydał mi się taki znajomy. Posiadał cudowne, rodzinne ciepło. Miałam wrażenie, iż mogłam im zaufać.

Potrząsnęłam energicznie głową.

Powinnam się trochę rozpakować. Otworzyłam swoją walizkę i zaczęłam wyjmować z niej ubrania, których miałam niemało. Nagle natknęłam się na miniaturkę motocyklu mojego brata. Wzięłam go do dłoni i spojrzałam zdziwiona. Kiedy ja go zapakowałam? To było podejrzane, ale mimowolnie zaczęłam wracać wspomnieniami do momentów, kiedy nim jeździłam. 

To było takie... cudowne, a jednocześnie niebezpieczne.

Coś w środku mojej głowy zaczęło mnie kusić, a jednocześnie upominać. W świetle mugolskiego prawa nie mam osiemnastu lat, więc gdyby ktoś mnie spytał o dowód, to po pierwsze: nie mam go, a po drugie Damian by mnie poćwiartował gdyby wiedział, że ktoś skonfiskował jego kochany motocykl. Ale jazda na tej maszynie była taka... zajebiście cudowna. Zaczęłam rozważać za i przeciw, aż doszłam do wniosku, że przecież nie mam kasku. I jak na zawołanie, pod którąś bluzką znalazłam i kask. To przeznaczenie. A przecież, jak to powiedział James: 

,,Nie powinno się uciekać od przeznaczenia". 

Chyba po raz pierwszy muszę mu przyznać rację! Po krótkim przemyśleniu stwierdziłam jednak, że najpierw uporządkuję rzeczy, a potem wybiorę się na przejażdżkę. Musiało minąć z kilkanaście minut aż wszystko posegregowałam, ale w reszcie skończyłam. Postanowiłam się jednak najpierw przebrać. Pod ręką miałam akurat ten sam strój, w którym jeździłam w śmierć Damiana. Rzuciłam zaklęcie na ubranie i po chwili już miałam je na sobie. Do plecaka wsadziłam pieniądze, różdżkę oraz inne potrzebne rzeczy. W dłoni ostrożnie ściskałam motocykl oraz kask. 

Po chwili teleportowałam się na jedną z łąk w miejscowości Dulwich Village. 

Pamiętałam jak kiedyś wybrałam się tam razem z moją rodziną. Łąka była pusta. Wokół też nie było żadnych ludzi, więc przeszłam przez ogrodzenie i stanęłam na drodze. Postawiłam motocykl na asfalcie i za pomocą czaru powiększyłam go do jego normalnych rozmiarów. 

To samo zrobiłam z kaskiem. 

Wsiadłam na motocykl i odpaliłam go. Uśmiechnęłam się ironicznie słysząc odgłos wydawany przez maszynę. Może i byłam nieletnia, ale... bez ryzyka nie ma zabawy. Po chwili już zaczęłam mknąć przed siebie. Mijałam łąki, domy gdzieniegdzie lasy. A gdzie jechałam? Tego nie wiedziałam. 

Postanowiłam zdać się na moją damską intuicję. 

Co było pewnie nieodpowiedzialne, lecz zawsze chciałam zrobić coś tak głupiego nawet jeśli miałabym potem tego żałować. Wtedy czułam nieograniczoną wolność, a w duchu śmiałam się ze swojej głupoty i dziecinności. Skręcałam w różne strony. Raz w lewo, raz w prawo. Raczej unikałam dużych miast, lecz moja orientacja w terenie stanowiła wiele do życzenia, więc tak się jakoś stało, że wylądowałam w Londynie. Tutaj, niestety musiałam zwolnić, żeby nie przyciągać zbytniej uwagi i nie zarobić mandatu. Patrzyłam na drogę, ale starałam się też w miarę rozglądać po... wszystkim. Podziwiałam budowle i ogólnie całe to miasto. Nagle poczułam jak schnie mi w gardle. Postanowiłam wpaść do jakiegoś sklepu i kupić coś do picia. Wjechałam w jakąś mniej uczęszczaną ulicę i zaparkowałam motocykl po czym zdjęłam kask poprawiając włosy. Weszłam do niewielkiego budynku. Gdy otwierałam drzwi usłyszałam ciche pobrzękiwanie dzwoneczka oznajmiające przyjście nowego klienta. Przywitałam się z poczciwym, starszym mężczyzną i zaczęłam szukać jakiegoś napoju. Padło na butelkę coca-coli. Zapłaciłam po czym wyszłam na zewnątrz. Usiadłam na siedzeniu motocykla, a następnie otworzyłam butelkę po czym wzięłam dużego łyka.

Oblizałam usta rozkoszując się tym niebiańskim smakiem.

Obok mnie przechodzili jacyś ludzie przyglądający mi się ze zdziwieniem lub zaciekawieniem, a niektórzy z... pogardą? Szczerze mówiąc to mało mnie to obchodziło. Nagle przede mną stanęła jakaś grupka około, dwudziestoparoletnich facetów. Wypiłam ostatni łyk coli po czym wyrzuciłam pustą butelkę do kosza stojącego niedaleko mnie. Teraz przeniosłam swój wzrok na tych, najprawdopodobniej mugoli.

- Potrzebujecie czegoś? Jeśli nie to przesuńcie się łaskawie, chyba, że chcecie zostać potrąceni - powiedziałam, a oni zrobili głośne "uuuu". Nie no, to jakiś powrót do mugolskiej podstawówki czy jak?

- Współczuję ludziom, którzy będą dzielili z tobą drogę. Biedni, jeszcze nie wiedzą co ich czeka - rzekł jakiś wysoki, barczysty brunet uśmiechając się kpiąco, a jego koledzy zaczęli zgodnie rechotać. Prychnęłam i założyłam ręce na piersi sztyletując mężczyznę wzrokiem.

- Sugerujesz, że nie potrafię jeździć? - spytałam zaczepnie.

- A potrafisz? - odpowiedział pytaniem na pytanie nie spuszczając ze mnie wzroku.

- A chcesz się przekonać? - Postanowiłam kontynuować jego grę.

- Jeśli dostanę gwarancję, że nie wyląduję przez ciebie w szpitalu...

- Jedyna osoba przez, którą możesz tam wylądować, to ty sam. Jesteś zbyt pewny siebie, a tacy ludzie przeceniają siebie i swoje umiejętności. Poza tym, skoro nie umiesz nawet zapanować nad własnymi słowami to co dopiero nad motocyklem. - Uzyskałam swój cel. Sprowokowałam go.

- Założymy się? - Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się ironicznie. Przecież nie byłabym sobą gdybym nie wykorzystała takiej okazji...

Perspektywa Syriusza:

Szliśmy razem z Jamesem po ulicach mugolskiego Londynu.

Nie było tu nic specjalnego. Kobiety jak zwykle pożerały nas wzrokiem, a szare chmury potrafiły wpędzić człowieka w depresję. Londyn jak zwykle powiewał nudą. Leniwym wzrokiem przeczesywałem każdy skrawek tego cholernego miasta w poszukiwaniu czegoś co mogłoby przyciągnąć moją uwagę. Wtedy zobaczyłem małe zbiorowisko ludzi. Pociągnąłem Rogacza w tamtą stronę zaciekawiony, co oczywiście spotkało się z protestem powyżej wymienionego. Kiedy doszliśmy na miejscu stwierdziłem, że się nie myliłem. Zobaczyłem tam dwójkę motocyklistów.

Mężczyznę i kobietę. 

Każde z nich po innej stronie, a pomiędzy nimi jakiś facet. Dał jeden znaki i dało się słyszeć odgłosy warczenia silników. Byli pochyleni i skupieni. Mężczyzna dał kolejny znak po czym odjechali z niesamowitą szybkością zostawiając po sobie kurz oraz zaciekawienie widzów. Nagle odezwał się ten sam mugol, który stał pomiędzy nimi.

- UWAGA, UWAGA! Odbywa się tutaj mały wyścig pomiędzy naszym kolegę, a tamtą kobietą! Przyjmujemy zakłady! - Rozszedł się szum zaciekawienia. Moje oczy rozbłysły, a na twarzy pojawił się szelmowski uśmiech. Uwielbiałem hazard.

- Łapo... - usłyszałem głos Rogacza obok siebie.

- Tak, Rogaczu. Myślę, że dzisiaj zarobimy trochę pieniędzy - mówiąc to pociągnąłem go za sobą. Przecież nie byłbym sobą gdybym nie wykorzystał takiej okazji...

Perspektywa Adrianny:

(https://www.youtube.com/watch?v=f0EQlIzPowM)

Moje serce biło jak oszalałe.

Adrenalina, ryzyko, niebezpieczeństwo. Tak dawno tego nie czułam. Przyśpieszyłam trochę i dogoniłam mojego konkurenta. Jechaliśmy razem ramie w ramię. Starałam się skupić na drodze, lecz było to trochę trudne zważając na to, że byłam bardzo podniecona. Skręciliśmy gwałtownie w prawo.

Tym razem ja prowadziłam.

Tu już nie chodziło tylko o wygraną. Tu chodziło o honor. Nie mogłam przegrać. To poważnie uraziłoby moją dumę. Po części sama sprowokowałam go do zakładu, a teraz nie ma odwrotu. W chwili obecnej mogę tylko zdać się na siebie i swój motocykl. Po chwili i on mnie dogonił. 

Mieliśmy przejechać wyznaczoną trasę i wrócić z powrotem.

Teraz wracaliśmy to był najważniejszy moment. Nagle poczułam jak mój motocykl gwałtownie zwolnił, a przeciwnik wychodzi na prowadzenie. Usłyszałam jedynie jego głośny, kpiący śmiech. Teraz wracaliśmy. On nie mógł wygrać. Wyjęłam szybko różdżkę i użyłam kilku zaklęć na swojej maszynie. Po czym szybko na nią wsiadłam i odjechałam z niesamowitą szybkością. Co z tego, że to było nie fair? Nie było mowy o żadnych zasadach.

Perspektywa Syriusza:

Zacisnąłem mocno zęby i rozszerzyłem oczy widząc jak mężczyzna zbliża się do końca.

Postawiłem na tą laskę dwieście funtów! Nie mogła przegrać! Powoli przygotowywałem się na porażkę, gdy ni stąd ni zowąd owa motocyklistka wyprzedziła swojego konkurenta. Skąd się wzięła? Może gdybym uważniej się przyglądał to bym wiedział.

Wyprzedziła go po czym zaczęła jechać na jednym kole odrywając jednocześnie, jedną rękę od kierownicy i pokazując mu dłonią niecenzuralny gest. Przekroczyła prowizoryczną metę wśród oklasków widzów. Przez jeszcze jakiś czas jechała na jednym kole, ale zawróciła się i podjechała do przegranego. Najprawdopodobniej coś mu powiedziała, bo ten zdjął kask i warknął coś wściekle.

Było słychać okrzyki by zdjęła kask i pokazała twarz jednak ona tego nie zrobiła.

Pokręciła przecząco głową po czym machnęła swoją wyjątkowo bladą ręką coś na gest pożegnania po czym zawróciła swój motocykl i ruszyła w naszą stronę wszyscy natychmiast się rozeszli. 

Kiedy koło nas przejeżdżała zauważyłem na jej palcu srebrny pierścień chyba z motywem orła, ale nie miałem pewności, bo nie zdążyłem się przyjrzeć. Wyszczerzyłem zęby w stronę Rogacza, a on odpowiedział mi tym samym po czym oboje zgodnie ruszyliśmy po pieniądze.

Pokój Adrianny, jakiś czas później:

Motocykl oraz kask zmniejszyłam jeszcze przed wejściem do rezydencji Mcgonagall.

Teraz stałam przed lustrem rozczesując włosy, które się trochę splątały. Na mojej twarzy widniały delikatne rumieńce oraz uśmiech pełen satysfakcji. Opadłam na łóżko zadowolona. W uszach wciąż słyszałam warczenie silnika i słowa przegranego:

"Odpie*dol się". 

W normalnej sytuacji pewnie bym odpowiedziała równie niecenzuralnie, ale za bardzo napawałam się swoim zwycięstwem by zwracać uwagę na tego idiotę. Zmieniłam ubranie i w tej samej chwili usłyszałam pukanie do drzwi od razu przybrałam swój normalny wyraz twarzy pozbywając się uśmiechu. Zaprosiłam gościa do środka. Nie zdziwiłam się specjalnie, gdy zobaczyłam profesor Mcgonagall.

- O co chodzi pani profesor? - spytałam.

- Chodzi o to, że po wakacjach będziesz musiała pójść do Hogwartu - powiedziała, a mnie zamurowało.

..................................................................................

Witam!

Tak naprawdę to od początku wiedziałam, że Adrianna pójdzie do Hogwartu, ale wolałam potrzymać was w niepewności.

Selene Neomajni

1. Salon Mcgonagall

2. Dworek Orłowskich:

3. Strój Adrianny: